Sinan Eldem

Her şey, kederime gölge düşüren ışıltılı bir gülümseyişinle başladı, bir bardak çayın buğusu gibi yitip gitti öksüz acılarım…

İçimdeki, yanlış tercihler ve hoyratça harcanmış yılların açtığı derin hüzün kuyuları öylesine dipsizdi ki “bunu ancak sonsuzluk doldurabilir” önyargısı ile yarını karanlık ve ümitsiz bir kaygı ile istemeden aralardım ve daha çok yaralardı beni, elimi attığım her çiçeğin kuruduğu gerçeği…

Yeni günün, karanlığın perdesini aralaması gibi yavaş yavaş aydınlattın dünyamı, ışığım oldun karanlık dehlizlerle yarışan ümitsizliğimde. Titrek mum alevi kırılgan gülüşlerini pervasızca dağıttım evrenime ve ne mutlu sana ki parmak uçlarından zemzem akıyorcasına bereket getirdin ömrüme. Tükenen, ev ile iş arasında kısılmış ömrümü çekip uzattın bir ipek böceği maharetiyle.

Bükülmez bir nesneden farksız tekdüze hayatımı öyle mahirce, öyle bilgece işledin ki tokmağınla, çelik gibi sağlam ve katlanılabilir kıldın yaşamı.

Evimin içinde loş ışıkta, duaya kalkan ellerini yaratan rabbime şükürler olsun; şükürler olsun bu aşkın meyvesi “yüzü benli cennet yağmuru” sevgili kızımızı bize veren Allah’a.

Kısık sesinle okuduğun Kur’an-ı Kerim’le pencerelerinden tüm mahalleye dağılan bereket, evimizin Güneş ve Nur sokaklarının kesiştiği yerde olmasının bir işareti değil mi?

Sabahları beni işe uğurlarken ettiğin dualar olmasa nasıl rast giderdi çabalarım ve daha anahtarı kapıya takmadan açılan kapının arkasında beni gülümseyerek karşılayan bir çift göz olmasa nasıl geçerdi yorgunluğum bir anda?

Bu kadar sevecen olmasan; iyimser, dost canlısı ve yardımsever olmasan hayır duasıyla ayrılır mıydı evimize her gelen ve kapılar sonuna kadar açılır mıydı çat kapı ziyaretlerimizde? Bu kadar uzar mıydı dost meclislerinde sohbetler?

Ömrün uzun ve bereketli olsun sevgili, yuvan hayırlı ve huzurlu olsun. İyi ki varsın Sevgili Eşim, iyi ki varsın!